Polityk i działacz związkowy, czołowy opozycjonista w okresie PRL, współzałożyciel i pierwszy przewodniczący NSZZ „Solidarność”, w 1983 laureat Pokojowej Nagrody Nobla. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1990–1995.

W sierpniu 1980 roku był jednym z głównych inicjatorów protestu w Stoczni Gdańskiej. Jego działalność doprowadziła do powstania NSZZ „Solidarność”. Reakcją totalitarnego państwa na ówczesne wydarzenia było wprowadzenie Stanu Wojennego 13 grudnia 1981 roku. Lech Wałęsa był jednym z pierwszych internowanych.

W 1983 roku został laureatem Pokojowej Nagrody Nobla. Na wolność trzeba było jeszcze poczekać, wpisując to co działo się w Polsce w przemiany ogólnoświatowe.

W końcu lat osiemdziesiątych zasiadł do rokowań z władzami komunistycznymi przy Okrągłym Stole, czego wynikiem były wybory 4 czerwca 1989 roku i utworzenie niekomunistycznego rządu.

22 grudnia 1990 roku Lech Wałęsa został pierwszym demokratycznie wybranym w wyborach powszechnych prezydentem Rzeczypospolitej Polski.

Stale działał na rzecz przyjęcia naszego kraju do Struktur Paktu Północnoatlantyckiego, oraz do Unii Europejskiej. W roku 1995 założył Instytut Lecha Wałęsy, którego misją jest popularyzowanie dorobku polskiej Solidarności, edukacja młodych pokoleń, wspieranie demokracji i budowy społeczeństwa obywatelskiego w Polsce i na świecie.

Lech Wałęsa był wielokrotnie odznaczany i nagradzany za swoją pokojową walkę i postawę ambasadora międzynarodowej solidarności. Jest kawalerem Orderu Orła Białego i Orderu Odrodzenia Polski. W 1989 roku został odznaczony najwyższym odznaczeniem amerykańskim dla obcokrajowca – Medalem Wolności. Jest doktorem honoris causa ponad 45 uczelni i honorowym obywatelem ponad 30 miast na świecie.

Fot. Jakub Orzechowski / Agencja Gazeta

Jeden z najwybitniejszych polskich reżyserów teatralnych; scenograf, grafik, dramaturg, tłumacz oraz profesor sztuki teatralnej. Studiował grafikę na krakowskim ASP, reżyserię w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej i reżyserię dramatu w  Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie.

Wyreżyserował takie wybitne spektakle jak m.in.: Nadobnisie i koczkodany (1978), Pragmatyści (1981), Maciej Korbowa i Bellatrix (1986) w Jeleniej Górze oraz Miasto snu (1985), Marzyciele (1988), Bracia Karamazow (1990), Malte (1991), Kalkwerk (1992), Lunatycy. Esch czyli anarchia (1995) w Starym Teatrze w Krakowie. W TR Warszawa reżyser pracował nad premierą Stosunków Klary (2003) oraz Miasta snu (2012).

Krystian Lupa jest laureatem najważniejszych polskich nagród teatralnych, między innymi Nagrody im. Konrada Swinarskiego – przyznawanej przez redakcję „miesięcznika „Teatr” – (1988) za reżyserię przedstawienia „Marzyciele” Roberta Musila w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, Nagrody im. Leona Schillera (1992) oraz licznych nagród na festiwalach krajowych i zagranicznych, m.in. Grand Prix dla „Lunatyków” za najlepszy spektakl zagraniczny we Francji w sezonie 1998/99.

W 2000 został odznaczony austriackim Krzyżem Honorowym Nauki i Sztuki I klasy za działalność na polu kultury, w tym samym roku otrzymał również Nagrodę Sekcji Krytyków Teatralnych PO ITI – Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego za popularyzację polskiego teatru na świecie. W 2005 został odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2009 otrzymał prestiżową Europejską Nagrodę Teatralną. Był dwukrotnie nominowany do Nagrody Literackiej Nike: w 2002 za Labirynt i w 2004 za Podglądania.

W 2014 otrzymał prestiżową austriacką nagrodę Nestroy Preis w kategorii najlepsza reżyseria – za spektakl „Holzfaellen” w Schauspielhaus Graz. W 2016 otrzymał litewską nagrodę teatralną Złoty Krzyż Sceny za wystawienie Placu Bohaterów Thomasa Bernharda w Litewskim Narodowym Teatrze Dramatycznym w Wilnie. W 2017 otrzymał nagrody francuskiego Stowarzyszenia Krytyków Teatru, Muzyki i Tańca za najlepsze przedstawienie zagraniczne oraz najlepszą książkę o teatrze.

 

Fot.: Piotr Skiba

Wybitna polska reżyserka i scenarzystka filmowa i telewizyjna.

Karierę filmową rozpoczęła od współpracy z Krzysztofem Zanussim i Andrzejem Wajdą jako mentorem.

Jej debiutem telewizyjnym był film „Wieczór u Abdona” (1975), a jej pierwszym filmem fabularnym był „Aktorzy prowincjonalni” (1978), jeden ze sztandarowych filmów „kina moralnego niepokoju”, wyróżniony nagrodą International Critics Prize na festiwalu filmowym w Cannes w 1980 r.

W 1981 r., po ustawie Marshalla w Polsce, Holland wyemigrowała do Francji.

Na Zachodzie nakręciła kilka filmów, między innymi „Europa Europa” (1990), który otrzymał nominację do Oscara w kategorii „Najlepszy scenariusz”. Holland otrzymała także nominacje do Oscara w 1985 i 2012 roku (Najlepszy film obcojęzyczny za „Gorzkie żniwa” i „W ciemności”).

Współpracowała ze swoim przyjacielem Krzysztofem Kieślowskim przy scenariuszu z jego trylogii „Trzy kolory”.

Późniejsze filmy Holand to „Zabić księdza”, „Gorzkie żniwa”, „Europa Europa”, „Olivier Olivier” , „Tajemniczy ogród”, „Całkowite zaćmienie”, „Plac Waszyngtona”, „Trzeci cud”, produkcja HBO – „Strzał w serce”, „Julia wraca do domu”, „Kopia mistrza” i „W ciemności”.

Napisała i wyreżyserowała kilka odcinków niektórych ważnych seriali telewizyjnych w USA, takich jak „The Wire”, „Treme”, „The Killing”, „House of Cards”.

Wyreżyserowała mini-serial „Burning Bush”, trzyczęściowy serial dla HBO Europe, zainspirowany działaniami Jana Palacha, 21-letniego studenta, który podpalił się na Placu Wacława w Pradze w 1969 roku jako protest przeciwko komunistom reżim i okupacja Pragi przez wojska bloku sowieckiego oraz „Rosemary’s Baby”, telewizyjny miniserial, który miał premierę na NBC w maju 2014 roku.

Jej najnowszy film fabularny to „Pokot”, oparty na powieści Olgi Tokarczuk „Prowadź swój pług przez kości umarłych”. Film miał premierę na 67. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie (2017), gdzie otrzymał nagrodę Srebrnego Niedźwiedzia im. Alfreda Bauera za „otwarcie nowych perspektyw na sztukę filmową”.

Jej ostatnie projekty – serial telewizyjny „1983” miał premierę na Netflix pod koniec 2018 roku, a film fabularny „Gareth Jones” ma zostać wydany jesienią 2019 roku.

Agnieszka Holland pisała i współtworzyła scenariusze do filmów innych reżyserów, a także reżyserowała spektakle dla Telewizji Polskiej.

(fot. Jacek Poremba)

Aktor i reżyser teatralny i filmowy, scenarzysta, juror w międzynarodowych festiwalach filmowych, autor 8 książek, działa od ponad 20 lat charytatywnie.

Członek Europejskiej Akademii Filmowej (od 1988) oraz Polskiej Akademii Filmowej, nagradzany wielokrotnie jako aktor i reżyser oraz autor scenariuszy na festiwalach krajowych i zagranicznych, otrzymał wiele prestiżowych nagród za całokształt twórczości.

Urodzony w Krakowie, ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim (1970) oraz Wydział Aktorski w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie (1972) – obecnie po zmianie nazwy: Akademii Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie.

Wieloletni pedagog i profesor (od 1994) oraz rektor Krakowskiej PWST/obecnie Krakowskiej AST /w latach 1990-1997 oraz 2002-2008; wykładał też na Wydziale Radia i Telewizji na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach (1999-2013), którego otrzymał tytuł doktora honoris causa w r. 2007; od 1980 także wykładał we Włoszech na uczelniach włoskich, tamże reżyserował i grał w teatrach włoskich ( w sztukach Witkacego i Mrożka); zagrał w filmach we Włoszech m.in. w reżyserii Nanni Moretti’iego („Il Caimano”, 2006 i „Habemus papam”, 2010), Luca Manfredi („Ultimo Papa Re”, 2012); a ostatnio w filmie „I odpuść nam nasze długi” (2018) w reż. Antonio Morabito dla Netflix, pokazywanym jesienią na 34.Festiwalu w Warszawie.

W Polsce zagrał u Krzysztofa Kieślowskiego, Feliksa Falka, Andrzeja Kotkowskiego, Agnieszki Holland, Juliusza Machulskiego, Krzysztofa Zanussiego i wielu innych.

Aktor kina „moralnego niepokoju”- ogromną popularność zdobył rolami w filmach „Wodzirej”, „Amator”, „Obywatel Piszczyk” czy też „Seksmisja” i w wielu innych.

Stworzył od 1972 roku wiele wspaniałych ról w teatrach krakowskich: w Teatrze Starym im. H. Modrzejewskiej w sztukach reżyserowanych przez Konrada Swinarskiego, Andrzeja Wajdę i Jerzego Jarockiego; sam wiele reżyserował w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie ( Gombrowicza, Moliera i Szekspira); wiele lat grał i reżyserował w Teatrze Telewizji; niezrównany w dubbingach („Shrek”, ostatnio w „Twój Vincent”, 2017, „Krół Lew”, 2019).

Obecnie od wielu lat gra i reżyseruje w warszawskim Teatrze Polonia i w Och-Teatrze, ostatnio reżyserował także w Teatrze Nowym w Łodzi i dwukrotnie w Operze Krakowskiej; obecnie gra także w Krakowie w Teatrze Łaźnia Nowa. Od ponad trzydziestu lat nieprzerwanie zachwyca znakomitym monodramem Patrick’a Sueskinda „Kontrabasista”.

Twórca wielokrotnie nagrodzonych w kraju i zagranicą 7 filmów, znakomicie przyjętych przez krytyków filmowych i widzów: „Spis cudzołożnic”(1994), „Historie miłosne” (1997) „Tydzień z życia mężczyzny” (1999), „Duże Zwierzę” (2000), „Pogoda na jutro”(2003), „Korowód” ( 2007) oraz ostatniego „Obywatel” ( 2013).

Polski aktor filmowy i teatralny.

Z sukcesem bierze udział również w produkcjach serialowych najwyższej próby.

Ukończył psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim i studia aktorskie w krakowskiej PWST.

Zadebiutował na dużym ekranie u Krzysztofa Kieślowskiego w „Dekalogu X” jako 13-latek.

Szybko stał się niezwykle wszechstronnym aktorem realizującym się w filmie i teatrze najwyższej artystycznej rangi, ale także w produkcjach popularnych.

Współtworzy zespół Nowego Teatru. U Krzysztofa Warlikowskiego zadebiutował w 2007 roku w przedstawieniu „Anioły w Ameryce”. Od tamtej pory stworzył role, które weszły do kanonu polskiego teatru m.in. w „(A)pollonii”, „Końcu” i „Francuzach”.

Występował także w spektaklach m.in. u Andrzeja Wajdy, Krzysztofa Garbaczewskiego i Anny Smolar. Od dekady występuje u boku aktorki-legendy, Krystyny Jandy w przedstawieniu „Boska”.

Członek Polskiej oraz Europejskiej Akademii Filmowej.

Laureat wielu prestiżowych nagród m.in. srebrnego medalu Zasłużony Kulturze Gloria Arts i Złotego Krzyża Zasługi.

Dziennikarka i prezenterka telewizyjna z 25-letnim stażem.

Absolwentka Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego oraz Polskiej Szkoły Reportażu.

Od 12 lat prowadzi autorskie rozmowy w programie „W roli głównej” w TVN Style.

Związana ze stacją od 2004 r. laureatka telewizyjnego Wiktora.

W swojej karierze zawodowej zdobywała doświadczenie na większości szczebli dziennikarskiej pracy, będąc dokumentalistką, reporterem, prowadzącą i wydawcą. Pracowała w radiu, w miesięcznikach dla kobiet, a w telewizji przed i za kamerą.

Pomysłów na rozmowy poszukuje w spotkaniach z ludźmi, w literaturze, w kinie.

Zaangażowana w społeczną kampanię „Rodzić po ludzku”, mającą na celu poprawę standardów opieki okołoporodowej w Polsce.

Pracuje nad pierwszą książką, która będzie zbiorem rozmów z inspirującymi kobietami.

Urodzona w 1979 roku w Warszawie. Doktor nauk humanistycznych. Z wykształcenia kulturoznawczyni, absolwentka Gender Studies na UW. Pisarka, publicystka, działaczka społeczna i promotorka czytelnictwa.

Członkini Związku Literatów Polskich i Stowarzyszenia Unia Literacka. Kuratorka festiwali i inicjatyw literackich (Międzynarodowy Festiwal Literacki Apostrof, Kawiarnia Literacka OFF Festival, dyskusje i spotkania autorskie).

Była wykładowczynią w Instytucie Kultury Polskiej UW oraz w szkole pisania Maszyna do Pisania. Felietonistka ,,Polityki”;, „Pani”, „Wysokich Obcasów”, ,,Gazety Stołecznej” i wielu portali internetowych. Współprowadziła programy literackie „Cappuccino z książką” i „Zapomniani – odzyskani” w TVP Kultura. Obecnie współprowadzi program „Barłóg literacki”.

Jej teksty ukazały się w książkach zbiorowych oraz w wielu katalogach do wystaw sztuki współczesnej i programach teatralnych (między innymi Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, Galeria Bunkier Sztuki, Muzeum Nobla w Sztokholmie). Publikuje gościnnie na łamach prasy polskiej i zagranicznej.

Jej teksty naukowe znalazły się w ponad 20 opracowaniach i książkach zbiorowych. Stypendystka Homines Urbani 2008, Instytutu Books from Lithuania 2009, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2010, Miasta Stołecznego Warszawy 2010, Instytutu Goethego 2010.

Laureatka nagród literackich i społecznych.

Europejska komisarz ds. rynku wewnętrznego, przemysłu, przedsiębiorczości oraz małych i średnich przedsiębiorstw w Komisji Europejskiej Przewodniczącego Jeana-Claude Juncker’a.

W latach 2007–2013 Minister Rozwoju Regionalnego RP a od 2013 do 2014 r. także Wiceprezes Rady Ministrów, Minister Infrastruktury i Rozwoju w Rządzie Premiera Donalda Tuska.

Jako Wiceprezes Rady Ministrów oraz Minister Rozwoju Regionalnego oraz Minister Infrastruktury i Rozwoju była odpowiedzialna za politykę rozwoju, politykę transportową, w tym nadzór i zarządzanie infrastrukturą transportową (drogi, koleje, lotnictwo, transport morski), mieszkalnictwo, budownictwo oraz wykorzystanie i inwestowanie funduszy strukturalnych z budżetów UE na lata 2004–2006 oraz 2007–2013, a także za opracowanie systemu wdrażania funduszy UE z budżetu na lata 2013-2020.

W latach 1999–2007 pracowała w Urzędzie Wojewódzkim i Urzędzie Marszałkowskim Województwa Śląskiego.

Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz